Geen wonder dat ik als ceremoniespreker de Keltische naam Fianna koos, een verwijzing naar verhalen. 

Persoonlijke verhalen maken heel wat bij me los: ontroering, verbazing, maar ook herkenning.  Want we lijken allemaal op elkaar en zijn toch anders.

En anders vind ik fascinerend mooi,  betoverend zelfs!  Al vroeg kreeg ik de  nieuwsgierigheidsmicrobe naar andere culturen te pakken: papa trok vaak op  zakenreis naar het verre oosten en kwam terug met buitengewone verhalen en souvenirs.  Dat prikkelde mijn verbeelding enorm!  Later voltooide ik de studie Vergelijkende Cultuurwetenschap aan de UGent, en trok ik 9 maanden door Zuidoost-Azië. Met al mijn zintuigen ervaarde ik het leven ginder tot in de toppen van mijn tenen.

Tussen de rijstvelden en op het strand woonde ik ceremonies bij die een onuitwisbare indruk maakten. Daar ontkiemden de eerste zaadjes voor Fianna.

Het hele reisavontuur gaf mijn hart zuurstof, en toen ik in het Indonesische regenwoud Eriono ontmoette, sloeg de liefde in als de bliksem. In één klap kwam mijn leven in een stroomversnelling.  Kort na mijn thuiskomst vloog ook Eriono de oceaan over zodat we samen konden zijn in België.  Wat een gigantische ommezwaai voor hem: een nieuw land, een vreemde taal, een grillig klimaat,...  Sneller dan verwacht werden we gezegend met een prachtige zoon en dochter, nu 20 en 19 jaar oud.  Van een bewogen rit in de  rollercoaster gesproken!  Daar moest ons kersverse gezin even van bekomen...